သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရ
မီးက ခဏခဏပ်က္၊ လုိင္းကမေကာင္း၊ အလုပ္က
ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မေတြးႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ မေရးဘဲလည္း မေနႏုိင္။ ဒီေတာ့
ကိုယ့္ဟာေရးစရာမရွိလည္း သူမ်ားဟာေရးရတာပ ဆုိၿပီး.....
ရုရွား ကဗ်ာဆရာ ဗလာဒီမာရ္ ေရာဗစ္ခ်္ မာယာေကာ့ဖ္စကီးယ္
(1893-1930) ရဲ႕
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ရွာေဖြ မွ်ေ၀လုိက္ရပါတယ္ဗ်ာ။
ဒီကဗ်ာကုိ ဘာသာျပန္သူကေတာ့ ဆရာ ေမာင္သာႏုိးပါ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္မင္းႏွင့္ ကဗ်ာအေၾကာင္းေဆြးေႏြးျခင္း
လူႀကီးမင္း အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္မင္း
ေႏွာင့္ယွက္ရတဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ဒုကၡမရွာပါနဲ႕
က်ဳပ္ေနပါ့မယ္ မတ္တတ္ပဲ ...
က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဆီလာရတဲ့
ကိစၥက
သိမ္ေမြ႕တဲ့သေဘာရွိသဗ်ာ။
အလုပ္သမား အဖဲြ႕အစည္းမွာ
ကဗ်ာဆရာရဲ႕
ေနရာ အေၾကာင္းပါပဲ။
စပါးက်ီတို႕ ကုန္ပစၥည္းတို႕
ပုိင္ရွင္မ်ားနဲ႕ တတန္းတစား
က်ဳပ္မလဲ အခြန္ေပးေနရ
ဒဏ္ေဆာင္ေနရသဗ်ား။
ခင္ဗ်ားတို႕က က်ဳပ္ဆီက
ေတာင္းထားၾကတယ္
ႏွစ္၀က္တြက္ ငါးက်ပ္တဲ့။
မေပးေဆာင္ျဖစ္တဲ့အတြက္က
ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့။
က်ဳပ္လုပ္ငန္းကလည္း
တျခားတျခား လုပ္ငန္းမ်ားနဲ႕
အတူတူပါပဲ။
ၾကည့္ေလဗ်ာ
ဘယ္ေလာက္ က်ဳပ္ဆံုးရွံဳးထားရသလဲလို႕
က်ဳပ္ထုတ္လုပ္မွဳမွာ
ဘယ္ကေလာက္
အကုန္အက် မ်ားထားရသလဲ။
ကုန္ၾကမ္းမွာလည္း
ဘယ္ေလာက္သံုးထားရသလဲလို႕။
ခင္ဗ်ား သိၿပီးျဖစ္မွာပါပဲ
“ကာရန္” ဆုိတဲ့ အခ်င္းအရာေလ။
ဆုိပါစုိ႕ဗ်ာ တစ္ပါဒမွာ
အဆံုးသတ္ထားတဲ့ စကားလံုးက
“ထိန္းသိမ္း”
အဲဒီတင္ တျခားပါဒမွာ
အကၡရာကို ထပ္တြန္႕ၿပီး က်ဳပ္တို႕ချမာ
ေဟာသလုိမ်ိဳး
ေရးခ်လုိက္ရေတာ့တယ္
“စိန္ပလိန္တိန္ဂြိမ္း”
ခင္ဗ်ားတုိ႕စကားနဲ႕ ေျပာရင္ေတာ့
ကာရန္ဆုိတာ
ေငြလႊဲစာခ်ဳပ္ေပါ့။
တစ္ပါဒျခားမွာ အစြမ္းေပၚရမယ္
ဒါ စည္းကမ္းေပါ့။
ရွာရၿပီ
ေနာက္ဆက္ ၀ိဘက္ အေၾကြကေလးကုိပဲ
နာမ္၀ိဘတ္သြယ္
ႀကိယာ၀ိဘတ္သြယ္
ေငြေသတၱာပ်က္ႀကီးထဲ။ ။
ဒီစကားလံုးကုိ ပါဒထဲ
စမ္းထည့္သြင္းၾကည့္
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အံမ၀င္
တအားထည့္ေတာ့ ကဲြေရာ။
လူႀကီးမင္း အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္မင္း
အေလးအနက္ ေျပာပါရဲ႕
ကဗ်ာဆရာအဖုိ႕
စကားလံုးေတြဟာ ျပားေစ့နဲ႕ခ်ီၿပီး ကုန္က်သေနာ္။
က်ဳပ္တုိ႕စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ေတာ့
ကာရန္ဆုိတာ
စည္ပုိင္းပဲ။
ဒုိင္းနမုိင္းစည္ပုိင္း၊ ပါဒက
စနက္တံေပါ့။
ပါဒကို တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္သြား
ပါဒ ေပါက္ကဲြသြား။
ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး မုိးယံ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ လြင့္ပ်ံသြားေရာ။ ။
ဘယ္မွာမ်ား ဘယ္လုိ
အခြန္ႏွဳန္းနဲ႕မ်ား ေတြ႕ရလိမ့္မလဲ
ခ်ိန္လုိက္တာနဲ႕
တစ္ခါတည္း လဲေသေစႏုိင္စြမ္းတဲ့ ကာရန္မ်ား။
မေျပာတတ္ဖူး
မေတြ႕ႀကံဳဖူးေသးတဲ့
ကာရန္ ငါးခုေလာက္
ဗင္နီဇဲြလားမွာမ်ား
က်န္ေသးေလမလား။
ဒါနဲ႕ က်ဳပ္ကို
အေအးရပ္ေရာ အပူရပ္ကပါ
ဆဲြေခၚေနၿပီေလ။
ေျပးရေပါ့ က်ဳပ္ချမာ
စရံေတြ ေခ်းေငြေတြ ေထြးလားရစ္ပတ္လုိ႕။
လူႀကီးမင္းရဲ႕ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ
ခရီးစရိတ္ အကုန္အက်ေတြ။
ကဗ်ာဆုိတာ အားလံုးပါပဲ
မသိတဲ့အရပ္ဆီ ခရီးသြားျခင္းေပကိုး။ ။
ကဗ်ာဆုိတာ ေရဒီယံ တူးေဖၚတာလည္း ဟုတ္ကဲ့။
တစ္ဂရမ္ေလး တူးေဖၚရဖုိ႕အေရး
တစ္ႏွစ္ အလုပ္ လုပ္ရပါေၾကာင္း။
စကားေလး တစ္လံုးအတြက္
သံုးလုိက္ရတာကလည္း
စကားလံုး သတၳဳအရုိင္း
တန္ခ်ိန္ အေထာင္အေသာင္း။ ။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကေလာက္
ျပာက်သြားေစႏုိင္လဲ
ဒီစကားလံုးေတြရဲ႕ မီးလွ်ံဟာ
စကားလံုး ပစၥည္းၾကမ္းတုိ႕ရဲ႕
တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္မွဳနဲ႕
ယွဥ္လုိက္တဲ့အခါမ်ား။
ဒီစကားလံုးေတြက
ႏွစ္အေထာင္အေသာင္းမွာ
ႏွလံုးသား အသိန္းအသန္းကို
လွဳပ္ၾကြလာေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းတာလား။ ။
ဟုတ္တာေပါ့
ကဗ်ာဆရာဆုိတာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသပ။
ကဗ်ာဆရာ ခပ္မ်ားမ်ားဟာ
အကိုင္အတြယ္ ေရာ့တိရဲတဲ့
မ်က္လွည့္ဆရာလုိ
စာေၾကာင္းေတြကို
ပါးစပ္ထဲက ဆဲြထုတ္ၾက
ကုိယ့္ပါးစပ္ကေရာ
သူမ်ားပါးစပ္ေရာပါပဲ။ ။
ဘာေျပာရမလဲ
အလကၤာ သင္းသတ္ခံေတြအေၾကာင္းေတာ့။
သူတစ္ပါး စာေၾကာင္းေလး
ကူးထည့္ၿပီး အူျမဴး
ဒါ ရုိးေနတဲ့
ခုိး၀ွက္မွဳ၊ အလဲြသံုးစားမွဳပဲေပါ့
ေဟာဒီ ကေန႕ေခတ္
ကဗ်ာေတြ တမ္းခ်င္းေတြဟာ
လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြထဲမွာ
ဟစ္ေအာ္ ငုိရွိဳက္ရင္းနဲ႕ပဲ
ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ရာဇ၀င္ထဲကို
က်ဳပ္တို႕လက္ရာ
ႏွစ္ခု သံုးခုေလာက္ရဲ႕
အေပၚယံ ကုန္က်စရိတ္အျဖစ္နဲ႕ပဲ။ ။
ဆုိရုိးရွိတဲ့အတုိင္း ဆားကလည္း
ပိႆာတစ္ဆယ္
စားရတယ္
စီးကရက္အလိပ္တစ္ရာ ဖြာရသဗ်ား။
ဒါမွ
လူသားအ၀ီစိတြင္း အနက္အရွိဳင္းထဲကေန
အဖုိးတန္ စကားလံုးကို
တူးေဖၚႏုိင္တာကလား။ ။
ဒီေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အျမတ္ခြန္
ေလ်ာ့နည္းသြားသင့္ၿပီပ။ ။
ျဖဳတ္ပစ္ဗ်ာ အခြန္က်သင့္ေငြထဲက
သုညလွည္းဘီးမ်ား။
စီးကရက္တစ္ရာအတြက္က
တစ္ရူဘယ္လ္ျပားကုိးဆယ္ဗ်။
ဆားဖုိးက
တစ္ရူဘယ္လ္ျပားေျခာက္ဆယ္လား။ ။
ခင္ဗ်ားတုိ႕ ပံုစံထဲမွာ
ေမးခြန္းေတြက တစ္ပံုႀကီး။
“ခရီးထြက္ဖူးပါသေလာ၊
ခရီးမထြက္ဖူးဘူးေလာ” တဲ့။
ႏုိ႕ တကယ္လုိ႕ က်ဳပ္
ပဲကာေဆာ့ ဆယ္စီး
ကုန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္အတြင္း
အေမာဆို႕ေစခဲ့ၿပီဆုိရင္ေကာ။ ။
ၿပီး ရွိေသး
(က်ဳပ္ေနရာ ၀င္ၾကည့္ဗ်ာ)
ေဟာဒီ ေထာင့္နားမွာက
အေစခံတုိ႕
ကိုယ္ပုိင္ပစၥည္းတို႕ ရွိသေလာတဲ့။
ႏုိ႕ တကယ္လုိ႕ က်ဳပ္
ျပည္သူလူထုေခါင္းေဆာင္၊
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ
ျပည္သူလူထု အေစခံဆုိရင္ေကာ။
လူတန္းစားဟာ
က်ဳပ္တို႕ စကားလံုးေတြကေန
စကားေျပာတယ္။
က်ဳပ္တို႕ ပစၥည္းမဲ့ေတြဟာ
ကေလာင္ကို ေမာင္းႏွင္သူေတြပဲ။
စိတ္၀ိညာဥ္
ယႏၱရားကို ႏွစ္ေတြနဲ႕အမွ်
ပြန္းပဲ့ယုိယြင္းေစတယ္။
ေျပာကုန္ၾကၿပီ
“အေဟာင္းစင္ေဟ့၊
သူ ေရးအားခန္းေနၿပီ
ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ” တဲ့။ ။
ခ်စ္ႏုိင္စြမ္းေလ်ာ့လုိ႕သာ လာတယ္
ေရးႏုိင္စြမ္း ေလ်ာ့လုိ႕သာ လာတယ္
က်ဳပ္နဖူးကို
အခ်ိန္က တအားဖ်က္ေခ်ေနေပါ့။
ေရာက္လာေနၿပီ
တန္ဖိုးက်ဆင္းမွဳမ်ားထဲမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး
ႏွလံုးသားနဲ႕ ၀ိညာဥ္တို႕ရဲ႕
တန္ဖုိးက်ဆင္းမွဳရယ္ေပါ့။ ။
ေဟာဒီ ေန၀န္းဟာ
သူေတာင္းစားမယ့္ အက်ိဳးအပဲမဲ့တဲ့
အနာဂတ္အေပၚ
၀ၿဖိဳးၿဖိဳး ၀က္တစ္ေကာင္လုိ
တြန္းတက္လာတဲ့အခါ
က်ဳပ္ေရာင္းရင္း
ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ႕
အတူတူ၊
၀င္းၿခံေအာက္မွာ
က်ဳပ္ ေသလုိ႕
ပုပ္ေဆြးေနေရာ့မွာေပါ့။
က်ဳပ္ရဲ႕ ေသလြန္ၿပီးေနာက္
ေငြစာရင္းကို ခ်ဳပ္လုိက္ေပေတာ့။
က်ဳပ္ေၾကညာတယ္
က်ဳပ္သိတယ္
မလိမ္ပါဘူး
ကေန႕ေခတ္
စီးပြားေရးသမားေတြ
လူနပ္ခ်မ္းသာေတြၾကား
က်ဳပ္သာပဲ တစ္ေယာက္ထဲ
မလူးလြန္႕သာ အေၾကြးပဲ နစ္ေနသူတစ္ဦး။
က်ဳပ္တုိ႕အေၾကြးက
လူႏုံလူသိမ္ ႏွင္းျမဴၾကား
ပြက္ပြက္ဆူ မုန္တုိင္းၾကား
ေၾကြးလည္ပင္းႏွင့္ ခရာလုိ
ဟစ္ေၾကြးၾကဖုိ႕ပဲ။
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
အၿမဲတမ္း
စၾက၀ဠာကို ေၾကြးတင္ေနသူ
အတုိးနဲ႕ ဒဏ္ေငြကို
ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႕
ေပးဆပ္ေနရသူပါပဲ။
က်ဳပ္ ေၾကြးတင္ေနတယ္
ဘေရာ့ဒ္ေ၀း မီးေရာင္တို႕ဆီမွာ၊
အသင္
ဘာ့ဂီဒါဒီ ေကာင္းကင္တုိ႕ဆီမွာ၊
တပ္နီေတာ္ဆီမွာ၊
ဂ်ပန္ျပည္ရဲ႕ ခ်ယ္ရီပန္းတို႕ဆီမွာ၊
သူတို႕အေၾကာင္း
မေရးျဖစ္ေသးတဲ့
အားလံုးဆီမွာပါပဲ။
ႏို႕ ဘာေၾကာင့္
ေယဘုယ်သေဘာ
ဒါေလာက္ မႊန္းေနရတာတုန္း။
ကာရန္နဲ႕ခ်ိန္ၿပီး
ရစ္သမ္နဲ႕ ေဒါသူပုန္ထေစဖုိ႕လား။
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စကားလံုးဟာ
ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ ရွင္သန္ထေျမာက္ျခင္း၊
ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ ေသျခင္းမဲ့ဘ၀
လူႀကီးမင္း ဗ်ဴရုိကရက္ႀကီးမ်ား။ ။
ရာစုႏွစ္ေတြၾကာၿပီးေနာက္
စကၠဴေဘာင္ထဲကေန
စာတစ္ေၾကာင္းကို ထုတ္ယူ
အခ်ိန္ကို ျပန္လွည့္ေပး။
ထြက္လာပါလိမ့္
ေဟာဒီေန႕ဟာ
အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္ေတြနဲ႕
အံ့ဖြယ္ အေရာင္အ၀ါနဲ႕
မင္းနံ႕က သင္းသင္းကေလး။ ။
ကေန႕ေခတ္မွာ
စဲြၿမဲယံုၾကည္ ေနထုိင္သူႀကီးေရ႕
ေသျခင္းမဲ့ဘ၀သြား လက္မွတ္
အင္ကာဘဲအက္မွာ
ယူထားေခ်ခင္ဗ်။
ၿပီး ကဗ်ာရဲ႕
ထိေရာက္မွဳကို တြက္ခ်က္ၿပီး
ခ်ထားပါေလ
ႏွစ္သံုးရာတြင္း
က်ဳပ္ရမယ့္ လုပ္ခ။ ။
ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ခြန္အားဟာ
ဒါတင္ မဟုတ္ေသးပါ။
ကိုယ့္ကုိ သတိရၿပီး
အနာဂတ္မွာ က်ိဳ႕ထိုးမွာေၾကာင့္ထင္
မဟုတ္ေသး။
မဟုတ္ဖူး
ကေန႕ေခတ္မွာကိုပဲ
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကာရန္ဟာ
ယုယမွဳလည္း ဟုတ္၊
ေၾကြးေၾကာ္သံလည္းဟုတ္၊
လွံစြပ္လည္း ဟုတ္၊
က်ာပြတ္လည္း ဟုတ္ရဲ႕။
လူႀကီးမင္း အျမတ္ခြန္ ၀န္ေထာက္မင္း၊
က်ဳပ္ ငါးက်ပ္ေပးမယ္ဗ်ာ၊
ဂဏန္းထဲက
သုညေတြ
အကုန္ဖ်က္ပစ္လုိက္ပါေတာ့။
က်ဳပ္
အခြင့္အေရးအရ
ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္၊ တစ္ေနရာေပးပါ
အဆင္းရဲဆံုး
အလုပ္သမား
လယ္သမားတုိ႕ ၾကားမွာေပါ့။ ။
ၿပီး တကယ္လုိ႕
ခင္ဗ်ားတုိ႕ အထင္မွာ
ဒီ ကဗ်ာအလုပ္အားလံုုးဟာ
ဒါ သူတပါး စကားလံုးေတြနဲ႕
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ရွာေဖြ မွ်ေ၀လုိက္ရပါတယ္ဗ်ာ။
ဒီကဗ်ာကုိ ဘာသာျပန္သူကေတာ့ ဆရာ ေမာင္သာႏုိးပါ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္မင္းႏွင့္ ကဗ်ာအေၾကာင္းေဆြးေႏြးျခင္း
လူႀကီးမင္း အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္မင္း
ေႏွာင့္ယွက္ရတဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ဒုကၡမရွာပါနဲ႕
က်ဳပ္ေနပါ့မယ္ မတ္တတ္ပဲ ...
က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဆီလာရတဲ့
ကိစၥက
သိမ္ေမြ႕တဲ့သေဘာရွိသဗ်ာ။
အလုပ္သမား အဖဲြ႕အစည္းမွာ
ကဗ်ာဆရာရဲ႕
ေနရာ အေၾကာင္းပါပဲ။
စပါးက်ီတို႕ ကုန္ပစၥည္းတို႕
ပုိင္ရွင္မ်ားနဲ႕ တတန္းတစား
က်ဳပ္မလဲ အခြန္ေပးေနရ
ဒဏ္ေဆာင္ေနရသဗ်ား။
ခင္ဗ်ားတို႕က က်ဳပ္ဆီက
ေတာင္းထားၾကတယ္
ႏွစ္၀က္တြက္ ငါးက်ပ္တဲ့။
မေပးေဆာင္ျဖစ္တဲ့အတြက္က
ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့။
က်ဳပ္လုပ္ငန္းကလည္း
တျခားတျခား လုပ္ငန္းမ်ားနဲ႕
အတူတူပါပဲ။
ၾကည့္ေလဗ်ာ
ဘယ္ေလာက္ က်ဳပ္ဆံုးရွံဳးထားရသလဲလို႕
က်ဳပ္ထုတ္လုပ္မွဳမွာ
ဘယ္ကေလာက္
အကုန္အက် မ်ားထားရသလဲ။
ကုန္ၾကမ္းမွာလည္း
ဘယ္ေလာက္သံုးထားရသလဲလို႕။
ခင္ဗ်ား သိၿပီးျဖစ္မွာပါပဲ
“ကာရန္” ဆုိတဲ့ အခ်င္းအရာေလ။
ဆုိပါစုိ႕ဗ်ာ တစ္ပါဒမွာ
အဆံုးသတ္ထားတဲ့ စကားလံုးက
“ထိန္းသိမ္း”
အဲဒီတင္ တျခားပါဒမွာ
အကၡရာကို ထပ္တြန္႕ၿပီး က်ဳပ္တို႕ချမာ
ေဟာသလုိမ်ိဳး
ေရးခ်လုိက္ရေတာ့တယ္
“စိန္ပလိန္တိန္ဂြိမ္း”
ခင္ဗ်ားတုိ႕စကားနဲ႕ ေျပာရင္ေတာ့
ကာရန္ဆုိတာ
ေငြလႊဲစာခ်ဳပ္ေပါ့။
တစ္ပါဒျခားမွာ အစြမ္းေပၚရမယ္
ဒါ စည္းကမ္းေပါ့။
ရွာရၿပီ
ေနာက္ဆက္ ၀ိဘက္ အေၾကြကေလးကုိပဲ
နာမ္၀ိဘတ္သြယ္
ႀကိယာ၀ိဘတ္သြယ္
ေငြေသတၱာပ်က္ႀကီးထဲ။ ။
ဒီစကားလံုးကုိ ပါဒထဲ
စမ္းထည့္သြင္းၾကည့္
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အံမ၀င္
တအားထည့္ေတာ့ ကဲြေရာ။
လူႀကီးမင္း အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္မင္း
အေလးအနက္ ေျပာပါရဲ႕
ကဗ်ာဆရာအဖုိ႕
စကားလံုးေတြဟာ ျပားေစ့နဲ႕ခ်ီၿပီး ကုန္က်သေနာ္။
က်ဳပ္တုိ႕စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ေတာ့
ကာရန္ဆုိတာ
စည္ပုိင္းပဲ။
ဒုိင္းနမုိင္းစည္ပုိင္း၊ ပါဒက
စနက္တံေပါ့။
ပါဒကို တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္သြား
ပါဒ ေပါက္ကဲြသြား။
ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး မုိးယံ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ လြင့္ပ်ံသြားေရာ။ ။
ဘယ္မွာမ်ား ဘယ္လုိ
အခြန္ႏွဳန္းနဲ႕မ်ား ေတြ႕ရလိမ့္မလဲ
ခ်ိန္လုိက္တာနဲ႕
တစ္ခါတည္း လဲေသေစႏုိင္စြမ္းတဲ့ ကာရန္မ်ား။
မေျပာတတ္ဖူး
မေတြ႕ႀကံဳဖူးေသးတဲ့
ကာရန္ ငါးခုေလာက္
ဗင္နီဇဲြလားမွာမ်ား
က်န္ေသးေလမလား။
ဒါနဲ႕ က်ဳပ္ကို
အေအးရပ္ေရာ အပူရပ္ကပါ
ဆဲြေခၚေနၿပီေလ။
ေျပးရေပါ့ က်ဳပ္ချမာ
စရံေတြ ေခ်းေငြေတြ ေထြးလားရစ္ပတ္လုိ႕။
လူႀကီးမင္းရဲ႕ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ
ခရီးစရိတ္ အကုန္အက်ေတြ။
ကဗ်ာဆုိတာ အားလံုးပါပဲ
မသိတဲ့အရပ္ဆီ ခရီးသြားျခင္းေပကိုး။ ။
ကဗ်ာဆုိတာ ေရဒီယံ တူးေဖၚတာလည္း ဟုတ္ကဲ့။
တစ္ဂရမ္ေလး တူးေဖၚရဖုိ႕အေရး
တစ္ႏွစ္ အလုပ္ လုပ္ရပါေၾကာင္း။
စကားေလး တစ္လံုးအတြက္
သံုးလုိက္ရတာကလည္း
စကားလံုး သတၳဳအရုိင္း
တန္ခ်ိန္ အေထာင္အေသာင္း။ ။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကေလာက္
ျပာက်သြားေစႏုိင္လဲ
ဒီစကားလံုးေတြရဲ႕ မီးလွ်ံဟာ
စကားလံုး ပစၥည္းၾကမ္းတုိ႕ရဲ႕
တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္မွဳနဲ႕
ယွဥ္လုိက္တဲ့အခါမ်ား။
ဒီစကားလံုးေတြက
ႏွစ္အေထာင္အေသာင္းမွာ
ႏွလံုးသား အသိန္းအသန္းကို
လွဳပ္ၾကြလာေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းတာလား။ ။
ဟုတ္တာေပါ့
ကဗ်ာဆရာဆုိတာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသပ။
ကဗ်ာဆရာ ခပ္မ်ားမ်ားဟာ
အကိုင္အတြယ္ ေရာ့တိရဲတဲ့
မ်က္လွည့္ဆရာလုိ
စာေၾကာင္းေတြကို
ပါးစပ္ထဲက ဆဲြထုတ္ၾက
ကုိယ့္ပါးစပ္ကေရာ
သူမ်ားပါးစပ္ေရာပါပဲ။ ။
ဘာေျပာရမလဲ
အလကၤာ သင္းသတ္ခံေတြအေၾကာင္းေတာ့။
သူတစ္ပါး စာေၾကာင္းေလး
ကူးထည့္ၿပီး အူျမဴး
ဒါ ရုိးေနတဲ့
ခုိး၀ွက္မွဳ၊ အလဲြသံုးစားမွဳပဲေပါ့
ေဟာဒီ ကေန႕ေခတ္
ကဗ်ာေတြ တမ္းခ်င္းေတြဟာ
လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြထဲမွာ
ဟစ္ေအာ္ ငုိရွိဳက္ရင္းနဲ႕ပဲ
ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
ရာဇ၀င္ထဲကို
က်ဳပ္တို႕လက္ရာ
ႏွစ္ခု သံုးခုေလာက္ရဲ႕
အေပၚယံ ကုန္က်စရိတ္အျဖစ္နဲ႕ပဲ။ ။
ဆုိရုိးရွိတဲ့အတုိင္း ဆားကလည္း
ပိႆာတစ္ဆယ္
စားရတယ္
စီးကရက္အလိပ္တစ္ရာ ဖြာရသဗ်ား။
ဒါမွ
လူသားအ၀ီစိတြင္း အနက္အရွိဳင္းထဲကေန
အဖုိးတန္ စကားလံုးကို
တူးေဖၚႏုိင္တာကလား။ ။
ဒီေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အျမတ္ခြန္
ေလ်ာ့နည္းသြားသင့္ၿပီပ။ ။
ျဖဳတ္ပစ္ဗ်ာ အခြန္က်သင့္ေငြထဲက
သုညလွည္းဘီးမ်ား။
စီးကရက္တစ္ရာအတြက္က
တစ္ရူဘယ္လ္ျပားကုိးဆယ္ဗ်။
ဆားဖုိးက
တစ္ရူဘယ္လ္ျပားေျခာက္ဆယ္လား။ ။
ခင္ဗ်ားတုိ႕ ပံုစံထဲမွာ
ေမးခြန္းေတြက တစ္ပံုႀကီး။
“ခရီးထြက္ဖူးပါသေလာ၊
ခရီးမထြက္ဖူးဘူးေလာ” တဲ့။
ႏုိ႕ တကယ္လုိ႕ က်ဳပ္
ပဲကာေဆာ့ ဆယ္စီး
ကုန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္အတြင္း
အေမာဆို႕ေစခဲ့ၿပီဆုိရင္ေကာ။ ။
ၿပီး ရွိေသး
(က်ဳပ္ေနရာ ၀င္ၾကည့္ဗ်ာ)
ေဟာဒီ ေထာင့္နားမွာက
အေစခံတုိ႕
ကိုယ္ပုိင္ပစၥည္းတို႕ ရွိသေလာတဲ့။
ႏုိ႕ တကယ္လုိ႕ က်ဳပ္
ျပည္သူလူထုေခါင္းေဆာင္၊
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ
ျပည္သူလူထု အေစခံဆုိရင္ေကာ။
လူတန္းစားဟာ
က်ဳပ္တို႕ စကားလံုးေတြကေန
စကားေျပာတယ္။
က်ဳပ္တို႕ ပစၥည္းမဲ့ေတြဟာ
ကေလာင္ကို ေမာင္းႏွင္သူေတြပဲ။
စိတ္၀ိညာဥ္
ယႏၱရားကို ႏွစ္ေတြနဲ႕အမွ်
ပြန္းပဲ့ယုိယြင္းေစတယ္။
ေျပာကုန္ၾကၿပီ
“အေဟာင္းစင္ေဟ့၊
သူ ေရးအားခန္းေနၿပီ
ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ” တဲ့။ ။
ခ်စ္ႏုိင္စြမ္းေလ်ာ့လုိ႕သာ လာတယ္
ေရးႏုိင္စြမ္း ေလ်ာ့လုိ႕သာ လာတယ္
က်ဳပ္နဖူးကို
အခ်ိန္က တအားဖ်က္ေခ်ေနေပါ့။
ေရာက္လာေနၿပီ
တန္ဖိုးက်ဆင္းမွဳမ်ားထဲမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး
ႏွလံုးသားနဲ႕ ၀ိညာဥ္တို႕ရဲ႕
တန္ဖုိးက်ဆင္းမွဳရယ္ေပါ့။ ။
ေဟာဒီ ေန၀န္းဟာ
သူေတာင္းစားမယ့္ အက်ိဳးအပဲမဲ့တဲ့
အနာဂတ္အေပၚ
၀ၿဖိဳးၿဖိဳး ၀က္တစ္ေကာင္လုိ
တြန္းတက္လာတဲ့အခါ
က်ဳပ္ေရာင္းရင္း
ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ႕
အတူတူ၊
၀င္းၿခံေအာက္မွာ
က်ဳပ္ ေသလုိ႕
ပုပ္ေဆြးေနေရာ့မွာေပါ့။
က်ဳပ္ရဲ႕ ေသလြန္ၿပီးေနာက္
ေငြစာရင္းကို ခ်ဳပ္လုိက္ေပေတာ့။
က်ဳပ္ေၾကညာတယ္
က်ဳပ္သိတယ္
မလိမ္ပါဘူး
ကေန႕ေခတ္
စီးပြားေရးသမားေတြ
လူနပ္ခ်မ္းသာေတြၾကား
က်ဳပ္သာပဲ တစ္ေယာက္ထဲ
မလူးလြန္႕သာ အေၾကြးပဲ နစ္ေနသူတစ္ဦး။
က်ဳပ္တုိ႕အေၾကြးက
လူႏုံလူသိမ္ ႏွင္းျမဴၾကား
ပြက္ပြက္ဆူ မုန္တုိင္းၾကား
ေၾကြးလည္ပင္းႏွင့္ ခရာလုိ
ဟစ္ေၾကြးၾကဖုိ႕ပဲ။
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ
အၿမဲတမ္း
စၾက၀ဠာကို ေၾကြးတင္ေနသူ
အတုိးနဲ႕ ဒဏ္ေငြကို
ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႕
ေပးဆပ္ေနရသူပါပဲ။
က်ဳပ္ ေၾကြးတင္ေနတယ္
ဘေရာ့ဒ္ေ၀း မီးေရာင္တို႕ဆီမွာ၊
အသင္
ဘာ့ဂီဒါဒီ ေကာင္းကင္တုိ႕ဆီမွာ၊
တပ္နီေတာ္ဆီမွာ၊
ဂ်ပန္ျပည္ရဲ႕ ခ်ယ္ရီပန္းတို႕ဆီမွာ၊
သူတို႕အေၾကာင္း
မေရးျဖစ္ေသးတဲ့
အားလံုးဆီမွာပါပဲ။
ႏို႕ ဘာေၾကာင့္
ေယဘုယ်သေဘာ
ဒါေလာက္ မႊန္းေနရတာတုန္း။
ကာရန္နဲ႕ခ်ိန္ၿပီး
ရစ္သမ္နဲ႕ ေဒါသူပုန္ထေစဖုိ႕လား။
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စကားလံုးဟာ
ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ ရွင္သန္ထေျမာက္ျခင္း၊
ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ ေသျခင္းမဲ့ဘ၀
လူႀကီးမင္း ဗ်ဴရုိကရက္ႀကီးမ်ား။ ။
ရာစုႏွစ္ေတြၾကာၿပီးေနာက္
စကၠဴေဘာင္ထဲကေန
စာတစ္ေၾကာင္းကို ထုတ္ယူ
အခ်ိန္ကို ျပန္လွည့္ေပး။
ထြက္လာပါလိမ့္
ေဟာဒီေန႕ဟာ
အျမတ္ခြန္၀န္ေထာက္ေတြနဲ႕
အံ့ဖြယ္ အေရာင္အ၀ါနဲ႕
မင္းနံ႕က သင္းသင္းကေလး။ ။
ကေန႕ေခတ္မွာ
စဲြၿမဲယံုၾကည္ ေနထုိင္သူႀကီးေရ႕
ေသျခင္းမဲ့ဘ၀သြား လက္မွတ္
အင္ကာဘဲအက္မွာ
ယူထားေခ်ခင္ဗ်။
ၿပီး ကဗ်ာရဲ႕
ထိေရာက္မွဳကို တြက္ခ်က္ၿပီး
ခ်ထားပါေလ
ႏွစ္သံုးရာတြင္း
က်ဳပ္ရမယ့္ လုပ္ခ။ ။
ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ခြန္အားဟာ
ဒါတင္ မဟုတ္ေသးပါ။
ကိုယ့္ကုိ သတိရၿပီး
အနာဂတ္မွာ က်ိဳ႕ထိုးမွာေၾကာင့္ထင္
မဟုတ္ေသး။
မဟုတ္ဖူး
ကေန႕ေခတ္မွာကိုပဲ
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကာရန္ဟာ
ယုယမွဳလည္း ဟုတ္၊
ေၾကြးေၾကာ္သံလည္းဟုတ္၊
လွံစြပ္လည္း ဟုတ္၊
က်ာပြတ္လည္း ဟုတ္ရဲ႕။
လူႀကီးမင္း အျမတ္ခြန္ ၀န္ေထာက္မင္း၊
က်ဳပ္ ငါးက်ပ္ေပးမယ္ဗ်ာ၊
ဂဏန္းထဲက
သုညေတြ
အကုန္ဖ်က္ပစ္လုိက္ပါေတာ့။
က်ဳပ္
အခြင့္အေရးအရ
ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္၊ တစ္ေနရာေပးပါ
အဆင္းရဲဆံုး
အလုပ္သမား
လယ္သမားတုိ႕ ၾကားမွာေပါ့။ ။
ၿပီး တကယ္လုိ႕
ခင္ဗ်ားတုိ႕ အထင္မွာ
ဒီ ကဗ်ာအလုပ္အားလံုုးဟာ
ဒါ သူတပါး စကားလံုးေတြနဲ႕
အလုပ္ျဖစ္ေနတာပဲဆုိရင္
ေရာ့ဗ်ာ
ရဲေဘာ္တို႕
က်ဳပ္ရဲ႕ ကေလာင္တံ။
ကုိယ္တုိင္ပဲ
ေရးၾကည့္
ႏုိင္ၾကပါေၾကာင္း။ ။
ေမာင္သာႏိုး
(ဘာသာျပန္သူ)
မုိးေ၀ မဂၢဇင္း ၊ ဇြန္၊ 1971
ေရာ့ဗ်ာ
ရဲေဘာ္တို႕
က်ဳပ္ရဲ႕ ကေလာင္တံ။
ကုိယ္တုိင္ပဲ
ေရးၾကည့္
ႏုိင္ၾကပါေၾကာင္း။ ။
ေမာင္သာႏိုး
(ဘာသာျပန္သူ)
မုိးေ၀ မဂၢဇင္း ၊ ဇြန္၊ 1971
No comments:
Post a Comment