အံ့ဖြယ္အလီလီ ျမတ္လယ္တီ
သကၠရာဇ္ ၁၂၄၁ ခုႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။
မဟာလယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ ပညာသင္ၾကား
ေနဆဲ အခ်ိန္တြင္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ အေႏၱ၀ါသိက တပည့္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လံုပဏ္
လင္းပဏ္ ဤႏွစ္တန္ ဘယ္ပဏ္သာ၍ တတ္သနည္း ဟု ပညာရွိမ်ား ႏွဳတ္၌ အထပ္ထပ္ ရြတ္ဆုိ
ခံရေသာ စလင္း ဦးပ႑ိစၥႏွင့္ အလံုဦးပ႑ိစၥ ႏွစ္ပါးတုိ႕အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေမးပုစာၦ
၂၀ ကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပါဠိ၊ အဌကထာ၊ ဋီကာ ဂႏၳႏၱရတို႕၌ လာေသာ အေထာက္အထား
အားကိုးယုတၱိတို႕ျဖင့္ ရဟန္း၀ါ ၁၄ ၀ါ အရတြင္ ေျဖၾကားေရးသားေတာ္မူသည္။ ထုိပုစာၦအေျဖ
က်မ္းသည္ ပါရမီႏွင့္စပ္ေသာ အခ်က္အလက္အေထာက္အထား အကိုးယုတၱိတုိ႕ျဖင့္ (ထင္ရွားေသာ
ေသခ်ာစြာ ျပရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပါရမီ ဒီပနီက်မ္းဟု ထင္ရွားခဲ့သည္။)
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဒီပနီက်မ္းတို႕တြင္ ပါရမီဒီပနီက်မ္းသည္ ပထမဆံုး က်မ္းျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္ “ဒီပနီအစ ပါရမီက” ဟု ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား အံ့ဖြယ္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။
သကၠရာဇ္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္တြင္ သီေပါဘုရင္ကုိ ကုလားျဖဴတုိ႕ ဖမ္းယူသြားၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံကို
ကုလားအုပ္ခ်ဳပ္လိမ့္မည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ကုန္းသတၱ၀ါေတြ
ေသေၾကပ်က္စီးမည္ကုိ ႀကိဳတင္ သိေတာ္မူသည္။
အထူးသျဖင့္ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သည့္ ကြ်ဲ၊ ႏြားမ်ား၏ အသားကို သတ္ျခင္း၊ စားျခင္း
တို႕မွ ေရွာင္ၾကဥ္္ရန္္ ႏြားေမတၱာစာ အေနျဖင့္ ေဟာေျပာေရးသား ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ အထက္ပုိင္း၊ ေအာက္ပုိင္းရွိ ၿမိဳ႕ရြာအသီးသီးသုိ႕ လွည့္လည္၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ရာ
ေအာင္ျမင္မွဳအမ်ားဆံုး ရရွိေတာ္မူသည္။
ႏြားေမတၱာ တရားပဲြအသီးသီး၌ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေျမာက္ျပင္ သရဲေစ်းအနီး တရားပဲြတြင္ ႏြား၊ ကြ်ဲ
မ်ား၏ ေက်းဇူးႀကီးမားေၾကာင္း၊ အသားက အစ မစားသင့္ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူစဥ္ ပရိတ္သတ္ထဲမွ
လွည္းသမားတစ္ေယာက္သည္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ျပန္လွန္ေျပာဆုိရာ အနီးရွိ ႏြားတစ္ေကာင္မွ ထုိလူ၏
ရင္ဘတ္ဆီသို႕ ျပင္းထန္္စြာ ေ၀ွ႕ခတ္လိုက္သည္ကုိ လူအမ်ား အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ျမင္လုိက္ၾကရသည္။
၁၂၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ၀ါလကင္းလြတ္၍ တန္ေဆာင္မုန္းလ အေရာက္တြင္ မြန္ျပည္နယ္ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕
နယ္ရွိ (၀က္သစ္ခ်ပင္မ်ား ေပါက္ေရာက္ရာ ေတာင္ေပၚရွိ ေတာေက်ာင္း) ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ ေသကၡ်
(သစ္ခ်) ေတာာင္ေတာရေက်ာင္းသို႕ ေတာေပ်ာ္ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ေသာ ဦးတိေလာက ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္
အရ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာသည္။ ဦးတိေလာကသည္ လယ္တီဆရာေတာ္
ဘုရားႀကီး၏ ထင္ရွားေသာ တပည့္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီး ႏွစ္သက္ေတာ္မူေသာ ပ႑ိတ ေ၀ဒ
နိယ ဒီပနီက်မ္းႀကီးကုိ ေရးသားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ေသကၡ် ေတာရေက်ာင္း၌ တပည့္မ်ားႏွင့္အတူူ သီတင္းသံုးစဥ္ ကမၼဌာန္းတရားစီးျဖန္း အားထုတ္
ေနေသာ တစ္ညတြင္ ဆရာေတာ္အား အလုပ္အေကြ်း ျပဳစုသူ ကပၸိယ ေမာင္စမံုသည္ ဆရာေတာ္အား
ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ကပ္ရန္အလာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္ဆန္းကို ေတြ႕ျမင္လုိက္ရသည္။
ကမၼဌာန္းတရား စီးျဖန္းအားထုတ္ေနေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေျမျပင္မွ ႏွစ္ေတာင္ခန္႕ အကြာ
အထက္တြင္ တင္ပလႅင္ေခြလွ်က္ မ်က္လႊာခ်ကာ သီတင္းသံုးေနသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ကပၸိယ ေမာင္စမံုသည္ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကို ကိုင္ကာ ေရွ႕မတိုး၀ံ့ပဲ ေနာက္ကုိဆုတ္ကာ ဦးတိေလာက
အစရွိေသာ တပည့္မ်ားအား ေလ်ာက္ထားေလသည္။ သီတင္းသံုးေဖၚ တပည့္မ်ားမွာ ဦးနႏၵမာလာ၊
ဦး၀ိသုဒၶ၊ ဦးေသာဘဏ၊ ဦးသုႏၵရ၊ ဦးစႏၵရ၊ ဦးတိေလာကတို႕ ျဖစ္သည္။
ဤအံ့ဖြယ္ထူးဆန္း အျဖစ္အပ်က္ကုိ တပည့္အားလံုးတုိ႕သည္ မနီးမေ၀း တေစ့တေစာင္း
ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ရွဳၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး အသက္ထင္ရွား ရွိေနသမွ် မည္သူကိုမွ် မေျပာၾကား
ရဟုဦးတိေလာက ကုိယ္တိုင္ မိန္႕ၾကား ႏွဳတ္ပိတ္ခဲ့သည္။
၁၂၆၂ - ၁၂၆၃ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း အလံုၿမိဳ႕၏ အေနာက္ သလႅာ၀တီ ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ တည္ရွိေသာ
ေရႊေတာင္ဦး ေတာေက်ာင္းဂူ၌ ၀ါကပ္ေတာ္မူစဥ္ ထုိေက်ာက္ဂူထဲတြင္ ၄ လ၊ ၅ လအၾကာ တစ္ပါးတည္း
ပဓါနအလုပ္ အားထုတ္ေတာ္မူရာ အဖ်ားေရာဂါႀကီး ဖိစီးႏွိပ္စက္မွဳ ခံစားရသည္။
ထုိစဥ္ ေက်ာက္ဆင္းတုကဲ့သုိ႕ ျဖဴေဖြးေသာ အ၀တ္ကို၀တ္လွ်က္ လူလားမသိ နတ္လားမသိ လူ
တစ္ေယာက္အတုိင္းပင္လွ်င္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ေစာင့္ေရွာက္ေန၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ တစ္ညလံုး
လူျဖဴႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္လြန္၏။ နံနက္လင္း၍ ဆြမ္းခံရြာမွ ဒါယကာမ်ား လာေရာက္ေမးေလွ်ာက္ၾကရာ
မံုရြာသုိ႕ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႕ေဆာင္ခုိင္းၿပီး ကုလားထုိင္ျဖင့္ ထမ္း၍ ပုိ႕ေဆာင္ေပးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္
သတိေမ့လွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ အလံုၿမိဳ႕ ေရႊေက်ာင္း (ဦးဥာဏ၀ံသ) ဦးစံခ်ိန္ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရွိ၍
ကုလားထုိင္ခ်ေသာအခါ သတိရကာ ႏုိးလာ၏။ ဤကဲ့သုိ႕ ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္ထားရာ
“ညက ဂူထဲ၌ လူျဖဴတစ္ေယာက္ ေစာင့္ေရွာက္ဟန္ တူသည္” ဟု မိန္႕ေတာ္မူသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္မံုရြာသို႕
ေရာက္ေသာအခါ ညဥ့္၌ အိပ္မက္ႀကီး ၆ ခ်က္ ျမင္မက္ေတာ္မူသည္။
အဆုိပါေတာင္ေျခ သလႅာ၀တီ ျမစ္ကမ္းစ၌ ေနသန္႕စင္ရန္ ယာယီေဆာက္လုပ္ထားေသာ
ကြပ္ပစ္ေပၚ၌ ညေနေအးခ်ိန္ ေရကသုိဏ္း ရွဳမွတ္ေတာ္မူၿပီး ေခတၱ အနားယူခ်ိန္ အခိုက္တြင္ ညစ္ေပ
ေဟာင္းႏြမ္းေသာ အ၀တ္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္သည္ ဆရာေတာ္၏ေျခရင္းမွ ရွိခုိး၀ပ္ခ်ၿပီး မိမိလြယ္အိပ္
ထဲမွ ပုလင္းျဖင့္ထည့္ထားေသာ ျပာမ်ားကို သာသနာေတာ္ျပဳစုရန္ တြင္က်ယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေလွ်ာက္ထားၿပီး လွဴဒါန္းရာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဂရုမစုိက္ အမွဳမထားသလုိ “မင္းျပာက စားဖုိလယ္
ျပာလားကဲြ႕” ဟု မိန္႕ေတာ္မူလုိက္ရာ ထုိသူသည္ “ငါ့ကုိ အထင္ေသးတာပဲ” ဟု မွတ္ထင္လွ်က္
ရုတ္တရက္ဆရာေတာ္ႀကီးေရွ႕ေမွာက္တြင္ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး သလႅာ၀တီေရသို႕ ခုန္ခ်လိုက္ရာ
ေရျပင္ေပၚတြင္ ဗူးေတာင္း၊ ေဘာလံုးမ်ားကဲ့သုိ႕ မနစ္မျမဳပ္ပဲ ေပါေလာေပၚလွ်က္ ထံုးစံအတုိင္း
ေအာက္သို႕မစုန္ အထက္သို႕သာ တျဖည္းျဖည္း ဆန္တက္သြားသည္ကုိ မ်က္စိတဆံုး ၾကည့္ရင္း
ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
အခါတစ္ပါး ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေတာေတာင္ထူထပ္လွသည့္ ေတာင္ထိပ္၌ တည္ထားေသာ
က်ိဳက္ထီးရုိးဘုရားသုိ႕ ဘုရားဖူးၾကြရာ ဆင္ရိုင္းအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္သည္ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ တပည့္မ်ား
ေနာက္သို႕ ေျပးလာသည္။ တပည့္သားအားလံုး ေဘးရန္မွ ကင္းရန္ သစ္ပင္မ်ားေပၚသို႕ တက္ေျပးၾက
သည္။ သုိ႕ေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေမတၱာပုိ႕သလွ်က္ ၿမဲၿမံတည္ၾကည္စြာ ရပ္ေနခဲ့သည္။ ဆင္ရိုင္းမ်ား
သည္ တစ္ဟုန္ထိုးေျပးလာသည္မွ အရွိန္ကိုေလွ်ာ့ကာ သိမ္ေမြ႕ေသာ အမူအယာျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ
ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အရိုအေသျပဳၾကသည္။ ဤကား ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ထူးဆန္းအံံ့ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေမတၱာတန္
ခုိး ျဖစ္ပါသည္။
“ေမတၱာသေဒၵါ အနေႏၱာ”
၁၂၅၄ ခုႏွစ္ ေဂဇက္၀င္ မံုရြာၿမိဳ႕ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီေတာ္ႀကီး ၿပိဳပ်က္လွ်က္ရွိရာ ကိုယ္ေတာ္
တုိင္ ေခါင္းေဆာင္ျပဳလွ်က္ သဒၵါတရားရွိၾကသူ ၄ က်ိပ္ေက်ာ္၊ ၅ က်ိပ္တို႕ႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ျပန္လည္ျပဳျပင္
ေတာ္မူသည္။
ထုိသုိ႕ပူေဇာ္ရာ၌ ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ ဌာပနာတိုက္တြင္ ေက်ာက္စာေရးေတာ္မူသည္မွာ ပါဠိ
ဂါထာေတာ္တြင္ ဒုတိယပါဒ ျဖစ္ေသာ “ေထရာပိဋက ပါရဂူ” ဟု ထည့္သြင္း၍ ေရးေတာ္မူသည္။ မံုရြာၿမိဳ႕ရွိ
သံဃာေတာ္အမ်ားသည္ ထုိဒုတိယပါဒကုိ မႏွစ္သက္ၾကေပ။ မခံမရပ္ႏွိဳင္ျဖစ္ကာ လယ္တီဆရာေတာ္
ေရးေသာ ေက်ာက္စာကို ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီး၍ ေရထဲ၊ ေခ်ာင္းထဲ ေမွ်ာမည္ဟု အသံမ်ား ထြက္လာ
ၾကသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး ဘက္ကလည္း ဤသို႕ အသံထြက္ေပၚလာျပန္၏။ “ပိဋက ပါရဂူ” ဟု
ေရးျခင္းသည္ ပိဋကတ္သံုးပံု အလံုးစံုကုိ အကုန္တတ္ေျမာက္ ကမ္းတစ္ဖက္ေရာက္၍သာ ေရးျခင္းျဖစ္
သည္။ ဘာအျပစ္ရွိသလဲ ပိဋကတ္ႏွင့္ စပ္ဆုိင္ရာ ေမးျမန္းခ်င္တာေမးၾက မေျဖႏိုင္က “ပိဋက ပါရဂူ” ကို
ဖ်က္လုိက ဖ်က္ႏိုင္သည္ စသည္ျဖင့္ လယ္တီဆရာေတာ္ႏွင့္ မံုရြာၿမိဳ႕ရွိ သံဃာတို႕မွာ သူ႕ဘက္ကုိယ့္ဘက္
ႏွစ္ဘက္ေန ဆန္႕က်င္ေနၾကသည္။
ဤကဲ့သို႕ ႏွစ္ဘက္ အေျခအတင္ျဖစ္ေနၾကရာ တစ္ေန႕သ၌ ေက်ာင္းဒါယက ဦးၾကယ္သည္ မိမိ
အိမ္သို႕ ၿမိဳ႕သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လယ္တီေတာရေက်ာင္း သံဃာေတာ္မ်ား ပင့္ဖိတ္၍ ဆြမ္းကပ္ရာ သံဃာ
ေတာ္မ်ား ၈ က်ိပ္ခန္႕ရွိသည္ဟု ဆုိ၏။ လယ္တီဆရာေတာ္အား ပိဋကတ္ ပုစာၦဆင္၍ စာေမးပဲြသဘင္
ျဖစ္၍ေနသည္။ ထုိအခါ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ကင္း၍ ျခေသၤ့မင္းႀကီးကဲ့သုိ႕
ဗ်တၱိဗလ၊သတိၱဗလ တုိ႕ႏွင့္ ျပည့္၀ေျပာင္ေျမာက္လွွ်က္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တရားမ႑ပ္ အလယ္တြင္
ရဲရင့္စြာသီတင္းသံုးလွ်က္ ရွေနရာ “ပိဋကတ္ဆုိင္ရာ ေမးလုိရာ ေမးၾကေလာ့ တခဏျခင္းျဖင့္ ငါေျဖအံ့”
ဟု ပညာရဲရင့္ ပြဲလည္တင့္စြာ မိန္႕ေတာ္မူလုိက္သည္။
သံဃာေတာ္ အမ်ားစုသည္ ေမးခြန္းျပႆနာမ်ား ထုတ္ဆင္ဘို႕ေ၀းစြ ဆရာေတာ္ႀကီးေရွေမွာက္
အနီး၌ပင္ မခ်ဥ္းကပ္၀ံ့ၾကေပ။
ထုိအခိုက္ သက္ရြယ္ေတာ္ ႀကီးရင့္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးသည္ တရားမ႑ပ္အတြင္းသို႕
ၾကြေရာက္ၿပီး “ေဟ့ သံဃာေတာ္အရွင္ လူပရိတ္သတ္အေပါင္းတုိ႕ အလယ္မွာ ရဲတင္းစြာေနသူဟာ
ဘယ္သူလဲ” ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၍ လယ္တီဆရာေတာ္သည္ မိမိထက္ အသက္ သိကၡာႀကီးသည့္ ဆရာေတာ္
ၾကြလာေသာအခါ မူလေနရာမွေရႊ႕၍ လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးေနေလသည္။
ထုိအခါ မေထရ္ႀကီးသည္ သံဃာေတာ္အမ်ားအား ကိုယ့္ေက်ာင္းကို ျပန္ၾကြၿပီး ကုိယ့္တရားကုိယ္
အားထုတ္ၾကရန္ ပိဋကတၱယပါရဂူ ကုိယ္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ မိမိတတ္ေျမာက္သကဲ့သုိ႕ မိမိတပည့္မ်ား
ကို တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားေပးရန္ မိန္႕ေတာ္မူသည္။ မေထရ္ႀကီး ဆုိလုိရင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား၏
အေမးပုစာၦကို လယ္တီဆရာေတာ္ ေျဖၾကားႏုိင္ေပမယ့္ လယ္တီဆရာေတာ္မွ ျပန္၍ေမးလွ်င္ ေျဖဆုိႏိုင္
မည့္ ပုဂၢိဳလ္မရွိ၍ မိန္႕ၾကားဟန္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မီးကုိ ေရႏွင့္ၿငိမ္းသကဲ့သုိ႕ နွစ္ဖက္ အဓိကရုဏ္္းမွဳႀကီး
ေျပၿငိမ္းသြားေလ၏။
၁၂၅၉ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလ၌ အဘိဓမၼာဆုိင္ရာအဖြင့္ “ပရမတၳ ဒီပနီ ”မည္ေသာ မဟာဋီကာသစ္
(ဋီကာေမာ္) ပါဠိက်မ္းႀကီးတစ္ေစာင္ကို စီရင္ေရးသားေတာ္ မူခဲ့သည္။
ဤက်မ္းႀကီးကို ေရးသားစီရင္ရျခင္းသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စံေက်ာင္းတုိက္၏ ပထမစာေတာ္ခ်ႏွင့္
ေနခဲ့စဥ္ “ သီဟုိဠ္ကြ်န္း၌ ရဟန္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ အဘိဓမၼာတတ္ မရွိ၊ သဒၵါ
တတ္ မရွိၾက” ဟူ၍ ကဲ့ရဲ႕ရွဳတ္ခ် ျပစ္တင္ျခင္းကို ျပန္လည္ေခ်ပလုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ ေရးသားေတာ္မူျခင္း
ျဖစ္သည္။
သီဟုိဠ္ကြ်န္း ရွင္သုမဂၤလသာမိ မေထရ္ ျပဳစုစီရင္ေသာ အဘိဓမၼတၳ ၀ိဘာ၀နီ ဋီကာက်မ္းကို
ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ သံဃာေတာ္မ်ား မွီျငမ္းျပဳေနရသည္။ ထုိက်မ္း၌ ခြ်တ္ေခ်ာ္ မွားယြင္းမွဳမ်ား ပါရွိေနသည္ကုိ
သံဃာေတာ္အခ်ိဳ႕မွာ အခ်က္ေပါင္း ၆၇ ခ်က္ခန္႕သာ ေတြ႕ရ၏။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ သီဟိုဠ္
ကြ်န္းမွ အဘိဓမၼတၳ ၀ိဘာ၀နီဋီကာ (ဋီကာေက်ာ္) က်မ္း၏ ခြ်တ္ေခ်ာ္ မွားယြင္းမွဳမ်ားမွာ အခ်က္ေပါင္း
၂၄၅ ခ်က္အထိ ေတြ႕ရ၏။ ထုိက်မ္း၏ ခြ်တ္ေခ်ာ္မွားယြင္းခ်က္မ်ားကို ေဖၚထုတ္ၿပီး မိမိျပဳစုေရးသားေသာ
ပရမတၳဒီပနီမည္ေသာ ဋီကာသစ္ (ဋီကာေမာ္) က်မ္းသည္ကား အလံုးစံု အမွန္တရားမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု
ေျပာဆုိသကဲ့သို႕ျဖစ္၏။
၁၂၆၇ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၈ ရက္ေန႕တြင္ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေနာက္ပါတပည့္
သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ ၾကြေရာက္ၿပီး တရားပဲြမ်ားစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၾကြေရာက္ရွိစဥ္ သီဟုိဠ္ဋီကာေက်ာ္ကုိ ႏွစ္သက္ရင္းစဲြရွိ
ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ လယ္တီပရမတၳဒီပနီဋီကာသစ္ (ဋီကာေမာ္) က်မ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ မေက်
မနပ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
လယ္တီ ပရမတၳဒီပနီ ဋီကာသစ္(ဋီကာေမာ္) က်မ္းကို ဆန္႕က်င္ဘက္ တုိက္ခုိက္ၾကသည့္
က်မ္းစာအုပ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႕ထြက္ေပၚလာသည္။
ဆန္႕က်င္ဘက္ပဲြမ်ားလည္း ျပဳလုပ္ၾကသည္။ လယ္တီဋီကာစာအုပ္မ်ားကိုလည္း မီးရွိဳ႕ပစ္ရန္
စီစဥ္ၾကသည္။ သၿဂႋဳအရေကာက္က်မ္းျပဳ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ အထူးနာမည္ႀကီးေသာ အရွင္ စႏၵ၀ံသာ
လကၤာရ ၿမိဳ႕ျပင္ဂိုဏ္းအုပ္ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႕ေတာ္မူစဥ္မွာ မိမိတို႕ စာခ်စဥ္မွာ ၀ိဘာ၀နီဋီကာ၌
ပါဠိေတာ္ႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ အခ်က္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္သာ ေတြ႕ေၾကာင္း လယ္တီေတာေက်ာင္း
ဘုန္းႀကီးမွာ အခ်က္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ေတြ႕ရွိသျဖင့္ မိမိထက္ စာၾကည့္ ေစ့စပ္ေသခ်ာေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး
မိန္႕ေတာ္မူရာ ကဲ့ရဲ႕ရွဳတ္ခ်ေသာ သံဃာတို႕မွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။
မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ လယ္တီဋီကာသည္ ဋီကာေမာ္ဟု ေက်ာ္၍ လာခဲ့သည္ျဖစ္၍ စာေပသမုိင္း
ဥဒါန္းေမာ္ကြန္း ေရးထုိးျခင္းခံရေသာ ကမာၻ႕ပညာရွင္မ်ား အားကိုးရမည့္ က်မ္းႀကီးတစ္ဆူ ျဖစ္၍ေနသည္။
သကၠရာဇ္ ၁၂၆၈ ခုႏွစ္တြင္ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ သေရေခတၱရာ မည္ေသာ ျပည္ၿမိဳ႕
၀ိပႆနာကုန္းေတာရ၌ ၀ါကပ္ေတာ္မူသည္။
၎ႏွစ္ ေတာ္သလင္းလ ဟသၤာတနယ္တြင္ မုိးႀကီးေခါင္၍ သီးႏွံမ်ား ပ်က္စီးဆံုးရွံဳးၾကရသည္။
အစုိးရ ရံုးေတာ္၌လည္း လယ္ပ်က္ေလွ်ာက္လႊာမ်ား တသဲသဲ ေရာက္ရွိၾက၏။ ထုိအခါ ဧရာ၀တီမင္းႀကီး
သည္ အေရးပုိင္၊ နယ္ပိုင္၊ ၿမိဳ႕ပုိင္မွစ၍ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားအား ဖိတ္ၾကားၿပီး လယ္တီဆရာေတာ္ကို
ပင့္၍ တရားပဲြ ျပဳလုပ္ရမည္ဟု အမိန္႕ရွိ၏။
အခ်ိဳ႕ေသာသူတုိ႕သည္ စကားတီးတိုးေျပာၾကသည္မွာ “လယ္တီဆရာေတာ္ႏွင့္ မုိးေခါင္တာ
ဘာဆုိင္သလဲ” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိၾကသည္။
သို႕ေသာ္ မင္းႀကီးအမိန္႕ မလြန္ဆန္ႏိုင္၍ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ျပည္ၿမိဳ႕သို႕
လာေရာက္ပင့္ေဆာင္ၾကသည္။ ဟသၤာတၿမိဳ႕ရွိ အခ်ိဳ႕ေသာသူတုိ႕သည္ တရားေဟာမ႑ပ္ ေဆာက္ျခင္း၊
စံေက်ာင္းႏွင့္တကြ သေဘၤာဆိပ္မွ စံေက်ာင္းအထိ ရာဇမတ္ကာ၊ သဲျဖဴခင္း၊ ငွက္ေပ်ာပင္စုိက္၊
ပိတ္မ်က္ႏွာၾကက္ အဆန္းတၾကယ္ စီမံျပဳလုပ္ၾကသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ၀ါတြင္းျဖစ္ရာ မၾကြလိုေၾကာင္း မိန္႕ေတာ္မူရာ သတၱ၀ါမ်ား
ေသေၾက ပ်က္စီးမည့္ေဘးမွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္လုိေသာေၾကာင့္ လယ္တီဆရာေတာ္သည္
တပည့္ျဖစ္သူ ေမာင္၀ဏၰိတအား တိုးတုိးႀကိတ္ မိန္႕ေတာ္မူသည္မွာ “ေရႊစည္းခံု ေက်ာင္းတုိက္မွ
လယ္တီတုိက္သုိ႕ေရာက္သည့္တုိင္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေရလွဴဒါန္းခဲ့သည့္ ေရ၀တ္ႀကီး၏ အေၾကာင္းကို
ဟသၤာတ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႕အား ထင္ရွားစြာ ျပရေတာ့မည္။ ေရလွဴဒါန္းျခင္း အက်ိဳးႀကီးမားေၾကာင္း”
စသည္ျဖင့္ မိန္႕ၾကားေတာ္မူသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ညဥ့္အခ်ိန္မွစ၍ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေရ၀တ္ႀကီးကုိ ေအာက္ေမ့
ဆင္ျခင္ေတာ္မူျခင္း၊ ငါးရံ႕မင္း ပရိတ္ေတာ္ႀကီးကုိ ပုတီးစိတ္ျခင္း၊ ပဇၨဳန္နတ္ႏွင့္ အထက္၀လာဟက
နတ္တို႕အား အထူးေမတၱာပုိ႕ျခင္း စသည္တုိ႕ကို ျပဳလုပ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေနာက္ပါတပည့္သံဃာ ငါ့းပါးၿခံရံလွ်က္ ဧရာ၀တီ မီးသေဘၤာျဖင့္ ဟသၤာ
တၿမိဳ႕သို႕ ၾကြေရာက္ေတာ္မူရာ ဆိပ္ကမ္းသို႕ ဆုိက္ကပ္ခါနီးတြင္ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး အေျခအေန
ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲၿပီး မိုးတိမ္ေတြ အုပ္ဖံုးထစ္ခ်ဳန္း၍ မိုးမ်ား သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းလာသည္။
မီးသေဘၤာႀကီးသည္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းသို႕ မကပ္ႏုိင္ဘဲ ျမစ္လည္ေခါင္တြင္ ေက်ာက္ဆူးခ်၍ ေခတၱ
ရပ္ေနရ၏။
အႀကိဳအဆိုသမားမ်ားသည္ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ထမ္းစင္ျဖင့္ ပင့္မည္ျပဳရာ ထမ္းစင္
မလိုေၾကာင္း ေျခလွ်င္ ၾကြမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႕ေတာ္မူသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေရ၀တ္ကုသုိလ္ေၾကာင့္ မိုးမ်ားရြာသြန္းရာ ပရိတ္သတ္ထဲမွ ဧရာ၀တီ
မင္းႀကီး မက္ကဆဲြ သည္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား အရိုအေသေပး၍ ေနာက္မွလုိက္ကာ စံေက်ာင္းသုိ႕
ပင့္ေဆာင္သြားေလသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္မ်ားသည္ မကုန္ဆံုးေသးပါ။ မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။
ဤေနရာ၌ ဤမွ်သာ ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
၁။ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘဲြ႕တံဆိ္ပ္ေတာ္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံ ပထမဦးဆံုး ၁၂၇၃ ခုႏွစ္တြင္ လယ္တီ
ဆရာေတာ္ႀကီး ရရွိေတာ္မူေလသည္။
၂။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳ အသင္းႀကီးကုိ မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ ဗဟုိျပဳ၍
၁၂၇၅ ခုႏွစ္ နယုန္လဆန္း ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ဖဲြ႕စည္းတည္ေဆာက္ေတာ္မူသည္။
သို႕ေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ထူးထူးဆန္းဆန္းျပဳလုပ္၍ ဆက္ကပ္လာေသာ အဂၢမဟာပ႑ိတ
တံဆိပ္ေတာ္ကို မိမိကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ေပးေသာ ဘဲြ႕တံဆိပ္ေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊
အျခား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္လည္းေကာင္း ၾကြေရာက္၍ ယူေတာ္မမူပါ။
၁၃၈၃ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး၏ အႀကီး
အမွဴးျဖစ္ေသာ ခ်င္စယ္လာ ဘုရင္မင္းျမတ္ ယူနီဗာစီတီ သိပၸံေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဖြင့္ပဲြ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္
“ဒီလစ္ ပိဋကတၱပါရဂူ” ဘဲြ႕တံဆိပ္ကုိ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား ဆက္ကပ္ ပူေဇာ္ေလသည္။
ထုိဘဲြ႕တံဆိပ္ကုိလည္း ဆရာေတာ္သည္ ကုိယ္တုိင္ၾကြေရာက္၍ အလွဴခံေတာ္ မမူေပ။
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ သူမတူေအာင္ လြန္ကဲထူးျခား
ေျပာင္ေျမာက္စြာ အားထုတ္က်င့္ေဆာင္ေတာ္မူသည့္ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကိုေလးစားဂုဏ္ျပဳသည့္
အေနျဖင့္ မဟာလယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟု ကမာၻ႕ပညာရွင္မ်ားသည္ ေခၚေ၀ၚသံုးစဲြၾကသည္။
ဒီပနီက်မ္းေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေရးသားေတာ္မူခဲ့သည္။ မဟာလယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္
သကၠရာဇ္ ၁၂၈၅ ခုႏွစ္ ပထမ၀ါဆုိလဆန္း ၁၅ ရက္ လျပည့္ေန႕ ဗုဒၶဟူးေန႕တြင္ သက္ေတာ္ ၇၇ ႏွစ္
သိကၡာေတာ္ ၅၇ ၀ါသို႕ ေရာက္ရွိေတာ္မူ၏။ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ သူေဌး ဦးလန္း ေဒၚမမေလးတို႕ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္
အရ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းအပ္ေသာ လယ္တီစံေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ အုိျခင္း၊ နာျခင္း
ဒုကၡေ၀ဒနာ ခံစားေတာ္မူရသည္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မနာမက်န္းျဖစ္ေတာ္မူစဥ္ ပဌာန္းပဥွာ၀ါရပါဠိေတာ္ႀကီးကုိ နာၾကားလုိ
ေၾကာင္း မိန္႕ေတာ္မူရာ ထုိေန႕ အနီးရွိ တပည့္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ လယ္တီဦး၀ဏၰိတ ဆရာဦးလွတင္၊
စစ္ကိုင္း ဇမၺဴပတိေခ်ာင္ လယ္တီဦးပဒုမ၊ လယ္တီပဏၰိတ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ႀကီး တုိ႕ႏွင့္ ေသကၡ်ေတာင္
ဦးတိေလာကတို႕မွာ ပဥွာ၀ါရပုိင္း အစမွ အဆံုးတုိင္ေအာင္ အသီးသီး တစ္ပါးစီ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္
ေနၾကရသည္။
ထုိေန႕ ၁၂ နာရီမွ စတင္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရာ ေန႕ ၂ နာရီ ၃၀ မိနစ္အခ်ိန္သို႕ေရာက္ရွိလွ်င္ ပဌာန္း
ပဥွာ၀ါရပါဠိေတာ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မဟာလယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ထြန္းေျပာင္
၀င္းလက္ေနေသာ ေနမင္းႀကီးသည္ ရုတ္တရက္ခ်က္ျခင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားသကဲ့သို႕ ဇာတိကမၼဇရုပ္
ၿငိမ္သက္စြာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ခႏၶာကုိယ္ ရုပ္သိမ္းေတာ္မူေလၿပီ
သက္မဲ့မွအစ ပူေဇာ္ၾကရာ
မဟာလယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး နာမက်န္းမျဖစ္မီ ၇ ရက္ေလာက္အၾကာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း
ဘုန္းေပးေနစဥ္ ေျမငလွ်င္လွဳပ္သျဖင့္ “လူ႕ျပည္ေလာကမွာ တရားဓမၼေဟာရတာ အားရေလာက္ပါၿပီ
နတ္ေတြ ျဗဟၼာေတြကို တစ္လွည့္္ေဟာရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီ” ဟု ဆရာေတာ္ႀကီး အမိန္႕ရွိေတာ္မူသည္။
ျပန္လြန္ေတာ္မူခါနီး အခ်ိန္တြင္လည္း ဒုတိယမၸိ ေျမငလွ်င္ တစ္ႀကိမ္လွဳပ္ျပန္သည္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္လြန္ေတာ္မူၿပီး ၇ ရက္ေျမာက္ေသာေန႕တြင္ သူေဌးဦးလန္းတုိက္မွ
ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ ရန္ေအာင္ ကုန္းျမင့္ရွိ (ယခု ဆရာေတာ္ ဦးဇယ် သီတင္းသံုး ေနထုိင္ေတာ္မူေသာ ဒုတိယ
စံေက်ာင္း ကုန္းေျမ) စံေက်ာင္းသို႕ ပင့္ေဆာင္သည့္ အခ်ိန္တြင္လည္း တတိယမၸိ ေျမငလွ်င္ တစ္ႀကိမ္
လွဳပ္ျပန္ေလသည္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ရုပ္ကလပ္ေတာ္ စံေက်ာင္းသုိ႕ ပင့္ေဆာင္ၿပီး ၇ ရက္အၾကာတြင္ ေက်ာင္း
အတက္အဆင္း ေလွကားႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာရွိ အေခါက္မ်ား မရွိေတာ့သည့္ သရက္ပင္ေသ အေျခာက္
ႀကီးမွ ရုတ္တရက္ ရြက္ႏုမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး အႏၱိမ သဘင္ဆင္ယင္သည့္ တေပါင္းလ (၈ လ) အထိ
အဖူး၊ အပြင့္၊ အသီးမ်ားႏွင့္ ေ၀ဆာလွ်က္ရွိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ရုပ္ကလပ္ေတာ္သည္ က်ိန္းစက္ေနသည့္အလား မပုတ္မသိုး မူလပကတိအတုိင္း
တည္ရွိေနသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ရုပ္ကလပ္ေတာ္ကုိ မံုရြာၿမိဳ႕မွ တပည့္မ်ားကလည္း ရလုိေသာေၾကာင့္
တရားျဖစ္ေန၍ စံေက်ာင္းေတာ္၌ အေလာင္းေတာ္ ပူေဇာ္ခံထားစဥ္ ရဲမ်ား အေစာင့္အေရွာက္
ခ်ထားရသည္။
ရုပ္ကလပ္ တရားအမွဳတြင္ ပ်ဥ္းမနားမွ အႏုိင္ရသျဖင့္ ထုိႏွစ္ တေပါင္းလ၌ အဂိၢအႏၱိမ စ်ာပန
သဘင္ကို ဆင္ယင္က်င္းပရန္ စီစဥ္ထားၾကသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ရုပ္ကလပ္ေတာ္ကို စစ္ကိုင္းတုိင္းမင္းႀကီး၊ ပဲခူးတုိင္းမင္းႀကီး၊ ပ်ဥ္းမနား အေရးပိုင္၊
နယ္ပိုင္တို႕အျပင္ ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၱီ အစရွိေသာ ဂုိဏ္းေပါင္းစံု ဆရာေတာ္ႀကီး အပါး ၅၀၀ ခန္႕ႏွင့္
လယ္တီပဏၰိတ ဆရာဦးေမာင္ႀကီး စသည့္ တပည့္မ်ား ၾကြ၍ ၇ ရက္တုိင္တုိင္ အခမ္းအနားျဖင့္ က်င္းပ
ပူေဇာ္ရန္ ရဟန္းရွင္လူ ပရိတ္သတ္ေရွ႕ေမွာက္၌ မွန္စီေရႊခ် ေခါင္းထဲသို႕ လႊေျပာင္းထည့္ၿပီး အုတ္ဂူ
အတြင္းရွိ ပလႅင္ေပၚတြင္ တင္ထားၾကသည္။
ထုိ႕ေနာက္ ဂူေပါက္မွ သံတံခါးႏွစ္ထပ္ကုိ အာမခံ ေသာ့မ်ားခတ္ၿပီး ထုိဂူေပါက္ကို အုတ္အဂၤေတျဖင့္
အေသပိတ္လိုက္သည္။ အုတ္ဂူအတြင္းမွ သံတံခါးေသာ့မ်ားကုိ အေရးပုိင္ႏွင့္ နယ္ပုိင္ထံတြင္ တစ္ေခ်ာင္းစီ
ထားရွိသည္။ ထုိညတြင္ အုတ္ဂူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ မ႑ပ္အတြင္း၀ယ္ ဂိုဏ္းေပါင္းစံု သံဃာေတာ္မ်ား
၃၃ ပါးခန္႕တို႕သည္ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ခ်ီးက်ဴး ထုတ္ေဖၚ
ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ ထုိေန႕သည္ကား ၎ႏွစ္ တေပါင္းလျပည့္ေန႕ ည ျဖစ္သည္။
ညဥ့္သန္းေခါင္ေက်ာ္ အခ်ိန္မွစ၍ ေျမငလွ်င္မ်ား ၃ ႀကိမ္လွဳပ္သည္။ ေကာင္းကင္ယံမွ တူရိယာ
အသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ တစ္ညလံုး အုတ္ဂူပတ္လည္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မီးမ်ား ထြန္းညွိထားသကဲ့သုိ႕
မွိတ္ခ်ည္လင္းခ်ည္ အလင္းေရာင္မ်ား ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။
ေျမငလွ်င္လွဳပ္ျခင္း၊ ေကာင္းကင္ယံမွ တူရိယာအသံမ်ား ၾကားေနရျခင္း၊ မီးေရာင္မ်ား မၾကာခဏ
ေတြ႕ျမင္ရျခင္းကို ဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ အနီးရွိ လူမ်ားမွာ အကဲခတ္ေနၾကသည္။
တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႕နံနက္ အာရံုတက္ခ်ိန္၌ ဦးေဇယ်ကုိယ္ေတာ္တုိင္ အာဂႏၱဳ
သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကိစၥ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ဘုရား အာရံုဆြမ္း ကပ္လွဴၾကေသာ ဒါယိကာမႀကီး
အခ်ိဳ႕သည္ အုတ္ဂူတစ္ခ်ိဳ႕ ၿပိဳက်ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။
အုတ္ဂူေနာက္ဘက္မွ ဂူေပါက္ေနျခင္းသည္ ေျမငလွ်င္ေၾကာင့္ပဲဟု ယူဆၾကသည္။ အတြင္း
သံတံခါးေသာ့မ်ားမွာလည္း အေျခအေနမပ်က္ ရွိေနသည္။ ရုပ္ကလပ္ထည့္ထားသည့္ အေခါင္းမွာလည္း
ပလႅင္ေပၚမွာ မူလအတိုင္း ေတြ႕ရွိရသျဖင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ရွိေနၾကသည္။
ရဟန္းရွင္လူ အခ်ိဳ႕သည္ ထူးဆန္းသည့္ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အကဲခတ္ၾကည့္
ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇယ်အေနျဖင့္ သံသယျဖစ္ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေရးပုိင္၊ နယ္ပုိင္၊ ရာဇ၀တ္
၀န္ႏွင့္ အဓိကက်ေသာ သူေဌး ဦးလန္းတို႕အား သြားေရာက္ေျပာၾကားၾကရာ သံတံခါးေသာ့ျဖင့္ ဖြင့္ၾကည့္
ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ရုပ္ကလပ္ေတာ္ကုိ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ေတေဇာဓါတ္ ေလာင္ၾကြမ္းထားေသာ
ျပာမ်ားသာ ေတြ႕ရသည္။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇယ် စိတ္အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္သြားသည္။ ထုိသတင္းသည္ တမဟုတ္ခ်င္း
ျမန္မာႏုိင္ငံထက္ေအာက္ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေလသည္။ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပိုင္အဖဲြ႕အစည္းမ်ားသည္ မံုရြာ၊
စစ္ကိုင္း၊ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္အထိ ရုပ္ကလပ္ေတာ္ ေပ်ာက္မွဳကို စံုစမ္းရွာေဖြၾကရသည္။ သတင္းစာ
အသီးသီးမွလယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး ရုပ္ကလပ္ေတာ္ ေပ်ာက္သြား၍ ရွာေဖြေနၾကေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာ
အေနျဖင့္ ေရးသား ျဖန္႕ေ၀ၾကသည္။ ၎ကိစၥကို လက္သည္မေပၚ၍ အဓိကက်ေသာ သူေဌးဦးလန္းႏွင့္
ဦးထြန္းလွိဳင္တုိ႕အား အေရးယူမည့္ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ရွိလာသည္။
ထုိကိစၥကို ႀကိးမားလွေသာ ရဟန္းရွင္လူ အေရးပုိင္ စသည္ျဖင့္ အဖဲြ႕အစည္းမ်ား စည္းေ၀းေန
ၾကစဥ္ ရဟန္းပရိတ္သတ္ထဲမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးႏု(ဦးပညာသီဟ) သည္ ရဲရင့္ျပတ္သားစြာ မိန္႕ၾကားေတာ္
မူလုိက္သည္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရုပ္ကလပ္ေတာ္ကို မိမိကိုယ္တုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီး
အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ မိန္႕မွာေတာ္မူသည့္အတုိင္း ေဆာင္ရြက္ရေၾကာင္း အျပစ္ေပးလုိက မိမိကုိသာ
အျပစ္ေပးထုိက္သည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႕ၾကားေလသည္။
၁။ ေက်းဇူးရွင္ မဟာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဆႏၵေတာ္အရ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္
မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ညဥ့္တစ္နာရီအခ်ိန္မွာ ရုပ္ကလပ္ဆီသို႕ အ၀င္မွာ ေျမငလွ်င္တစ္ႀကိမ္ ေတေဇာ
ဓါတ္ ေလာင္ၾကြမ္းစဥ္ ေျမငလွ်င္တစ္ႀကိမ္၊ ျပာက်ခ်ိန္တြင္ ေျမငလွ်င္တစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္တုိင္ လွဳပ္ေၾကာင္း
မိန္႕ေတာ္မူသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးႏု (ဦးပညာသီဟ) သည္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္ သေျပပင္ေခြးျပဳတ္ရြာ ဇာတိျဖစ္
သည္။ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီ၏ ပဋိပတၱိဓမၼ အေမြကို ေတာေတာင္အထပ္ထပ္သို႕ လွည့္လည္၍
ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး ထိမ္းသိမ္းေတာ္မူခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္ႀကီး မနာမက်န္းျဖစ္စဥ္ အမ်ားမကပ္၀ံ့ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကုိပင္ ဦးႏု (ဦးပညာသီဟ)
သည္ ဆက္ကပ္ တုိက္ေၾကြးရသည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးႏုအား မိမိ၏ ရုပ္ကလပ္အေလာင္းကို
မီးသၿဂႋဳဟ္ရန္ တာ၀န္ေပးေၾကာင္း မင္းတစ္ဦးတည္း လုိအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း မွာၾကား
ေတာ္မူသည္။
ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္ ေျမျဖဴေတာရေက်ာင္းသည္ ရဟႏၱာဟု ေက်ာ္ၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး
ဦးႏု( ဦးပညာသီဟ) အမ်ားဆံုးသီတင္းသံုးရာ ေတာရေက်ာင္းျဖစ္သည္။
၂။ ေဒါသျဖစ္ေနၾကေသာ ဦးေဇယ် စသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးကုိ ေအးျမေသာ
ေရထဲသို႕ ႏွစ္လုိက္သကဲ့သုိ႕ အားလံုး ၿငိမ္းေအး သြားၾကေလေတာ့သည္။ ။
No comments:
Post a Comment