ေလယာဥ္ေတြ ပက္လက္ ပ်ံတဲ့အခါ ဘာ့ေၾကာင့္ ေအာက္ျပဳတ္မက်ရတာလဲ

           သာမာန္ေလယဥ္ပ်ံေတြမွာ အေပၚကုိ တျဖည္းျဖည္း ေမာ့တက္သြားၿပီး ေရျပင္ညီ လားရာမ်ိဳးနဲ႕

 ေမာင္းႏုိင္ေအာင္ ေလယဥ္အေတာင္ပံေတြကို ပံုစံျပဳထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲႏုိင္ဖို႕

အဓိက အေၾကာင္းအခ်က္ကေတာ့ အေတာင္ပံကို ေလက တုိက္ခတ္ေစတဲ့ angle ပါပဲ။


           သာမာန္အားျဖင့္ ေလယဥ္တစ္စင္း၏ အေတာင္ပံေတြဟာ ေရျပင္ညီထက္ ၄ ဒီဂရီေလာက္

 ေစာင္းေပးထားတတ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ေလယဥ္ ကုိယ္ထည္ႀကီးရဲ႕ ဗဟုိမ်ဥ္းထက္ ၄

ဒီဂရီေစာင္းၿပီး တပ္ေပးထားတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါကုိ အေတာင္ပံတစ္ခုရဲ႕ chord angle လုိ႕ေခၚပါတယ္။

           ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ ေလယဥ္ကုိယ္ထည္ တည့္တည့္ ေရျပင္ညီပံုစံအတုိင္းရွိေနတဲ့အခါ ေလယဥ္

အေတာင္ပံကို ၄ ဒီဂရီေစာင္းကာ ၀င္ေရာက္ တုိက္ခတ္ေနပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေလထဲမွာ

 ဒိုင္ဗင္နဲ႕ ပ်ံ၀ဲလုိတဲ့အခါ လက္ကုိ ၄၅ ဒီဂရီေလာက္ တန္းၿပီး ေျမွာက္ထားတာကို ေတြ႕ျမင္ရမိၾကမွာပါ။

သူ႕လက္ကေတာ့ ေလယဥ္အေတာင္ပံ ပံုစံမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အေတာင္ပံမွာ ရွိေနတဲ့ ၄ ဒီဂရီ

အေစာင္းမ်ိဳးကို လက္ဖ၀ါးနဲ႕ လုပ္ယူႏုိင္ပါတယ္။

        အဲဒီ အေၾကာင္းအရာကုိ အေျခခံၿပီး အထက္ေအာက္ လွန္ၿပီး ျပန္သန္းလို႕ ရႏုိင္တာျဖစ္တယ္။

 ေလယဥ္ေခါင္း ႏွဳတ္သီးကလည္း ေလယဥ္ကုိယ္ အထက္ကို အနည္းငယ္ လွန္ေပးထားတာကိုလည္း

 ေတြ႕ႏုိင္မွာပါ။ အဲဒါက အေတာင္ပံရဲ႕ chord angle ကို ေမးလႊဲသ႑ာန္ ျပဳလုပ္ထားေပးဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။   

      ဒါေပမယ့္ ေလထဲတြင္မူ angle ကုိ ေလစီးေၾကာင္းအတုိင္း ရွိသြားတဲ့အခါ အေပၚကို ပ်ံတက္တဲ့အား

 ျပန္ရသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ လွန္လုိက္၊  ေမွာက္လုိက္ လုပ္တဲ့အခါမွာ အႀကီးဆံုး ျပႆနာတစ္ခု

ကေတာ့ အင္ဂ်င္စက္ ေသမသြားဖုိ႕ပါပဲ။ အင္ဂ်င္စက္ ေသသြားတာနဲ႕ ျပဳက်သြားမွာပါ။

       ေလယဥ္အင္ဂ်င္မွာ တပ္ထားတဲ့ ဆီလုိင္းစနစ္၊ ေခ်ာဆီ စနစ္ေတြဟာ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ဆဲြအားကို

မလြန္ဆန္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပက္လက္  ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ဆီလုိင္း၊ ေခ်ာဆီလုိင္းစနစ္ေတြ ရပ္တန္႕

သြားေစႏုိင္ပါတယ္။

          ဒါ့ေၾကာင့္ အဲလုိ ပ်ံသန္းတဲ့ ဂ်က္ေလယဥ္ေတြမွာ ေလာင္စာဆီ၊ ေခ်ာဆီစနစ္ေတြကို အထူး

စီမံထားရပါတယ္။